زندگینامه:

(برای خواندن زندگی نامه و... به ادامه مطلب مراجعه کنید)

زندگینامه

امام حسن عسکری (ع ) در سال 232هجری در مدینه

 چشم به جهان گشود . پدر بزرگوارش امام هادی (ع)

هنگام تولد فرزند، شانزده سال و چند ماه بیشتر

نداشت، مادروالا گهرش سوسن یا سلیل یا حدیث زنی

لایق و صاحب فضیلت بود و در پرورش فرزند نهایت

مراقبت راداشت ، تا حجت حق را آن چنان که شایسته

است پرورش دهد .

.این زن پرهیزگار در سفری که امام عسکری (ع ) به سامرا کرد همراه

 امام بود و در سامرا از دنیا رحلت کرد

مدت کوتاه حیات امام به سه دوره تقسیم می گردد::

دوره دوم:تا 23 سالگی به اتفاق پدر بزرگوارش در سامرا

می کردند و به عسگری لقب یافتند)

پیشوایی بر ستون را بر عهده داشته است.

 سه سال را در زندان گذرانید . زندانبان آن حضرت صالح

 بن وصیف دو غلام ستمکار را بر امام گماشته بود ، تا

بتواند آن حضرت را - به وسیله آن دو غلام - آزار

بیشتری دهد ، اما آن دو غلام که خود از نزدیک ناظر حال

 و حرکات امام بودند تحت تأثیر آن امام بزرگوار قرار گرفته

 به صلاح و خوش رفتاری گراییده بودند . وقتی از این

غلامان جویای حال امام شدند ، می گفتند این زندانی

روزها روزه دار است و شبها تا بامداد به عبادت و راز و

نیاز با معبود خود سرگرم است و با کسی سخن نمی

 گوید . عبیدالله خاقان وزیر معتمد عباسی با همه غروری

 که داشت وقتی با حضرت عسکری ملاقات می کرد به

 احترام آن حضرت برمی خاست ، و آن حضرت را بر

مسند خود می نشانید . پیوسته می گفت : در سامره

کسی را مانند آن حضرت ندیده ام ، وی زاهدترین و

داناترین مردم روزگار است .

پسر عبیدالله خاقان می گفت : من پیوسته احوال آن

حضرت را از مردم می پرسیدم . مردم را نسبت به او

متواضع می یافتم . می دیدم همه مردم به بزرگواریش

 معترفند و دوستدار او می باشند . با آنکه امام (ع ) جز با

 خواص شیعیان خود آمیزش نمی فرمود ، دستگاه

خلافت عباسی برای حفظ آرامش خلافت خود بیشتر

اوقات ، آن حضرت را زندانی و ممنوع از معاشرت داشت .

 
" از جمله مسائل روزگار امام حسن عسکری (ع ) یکی

نیز این بود که از طرف خلافت وقت ، اموال و اوقات شیعه

 ، به دست کسانی سپرده می شد که دشمن آل

محمد (ص ) و جریانهای شیعی بودند ، تا بدین گونه بنی

ه مالی نهضت تقویت نشود . چنانکه نوشته اند که احمد

بن عبیدالله بن خاقان از جانب خلفا ، والی اوقاف و

صدقات بود در قم ، و او نسبت به اهل بیت رسالت ،

 نهایت مرتبه عداوت را داشت " .
" نیز اصحاب امام حسن عسکری ، متفرق بودند و امکان

 تمرکز برای آنان نبود ، کسانی چون ابوعلی احمد بن

اسحاق اشعری در قم و ابوسهل اسماعیل نوبختی

در بغداد می زیستند ، فشار و مراقبتی که دستگاه

خلافت عباسی ، پس از شهادت حضرت رضا (ع ) معمول

 داشت ، چنان دامن گسترده بود که جناح مقابل را با

سخت ترین نوع درگیری واداشته بود . این جناح نیز طبق

 ایمان به حق و دعوت به اصول عدالت کلی ، این همه

 سختی را تحمل می کرد ، و لحظه ای از حراست ( و

نگهبانی ) موضع غفلت نمی کرد " . اینکه گفتیم : حضرت

 هادی (ع ) و حضرت امام حسن عسکری (ع ) هم از

 سوی دستگاه خلافت تحت مراقبت شدید و ممنوع از

ملاقات با مردم بودند و هم امامان بزرگوار ما - جز با یاران

 خاص و کسانی که برای حل مشکلات زندگی مادی و

دینی خود به آنها مراجعه می نمودند - کمتر معاشرت

می کردند به جهت آن بود که دوران غیبت حضرت مهدی

 (ع ) نزدیک بود ، و مردم می بایست کم کم بدان خو

گیرند ، و جهت سیاسی و حل مشکلات خود را از اصحاب

 خاص که پرچمداران مرزهای مذهبی بودند بخواهند ، و

پیش آمدن دوران غیبت در نظر آنان عجیب نیاید . باری ،

 امام حسن عسکری (ع ) بیش از 29سال عمر نکرد

ولی در مدت شش سال امامت و ریاست روحانی

اسلامی ، آثار مهمی از تفسیر قرآن و نشر احکام و بیان

مسائل فقهی و جهت دادن به حرکت انقلابی شیعیانی

که از راههای دور برای کسب فیض به محضر امام (ع )

می رسیدند بر جای گذاشت .

در زمان امام یازدهم تعلیمات عالیه قرآنی و نشر احکام

الهی و مناظرات کلامی جنبش علمی خاصی را تجدید

کرد ، و فرهنگ شیعی - که تا آن زمان شناخته

شده بود - در رشته های دیگر نیز مانند فلسفه و کلام

باعث ظهور مردان بزرگی چون یعقوب بن اسحاق کندی ،

 که خود معاصر امام حسن عسکری بود و تحت تعلیمات

آن امام ، گردید .

1-مخفی کردن مهدی (عج) از چشم مردن و نشان دادن وی فقط به

بعضی از خواص

2-آنکه به هر ترتیب، فکر غیبت را در اذهان و افکار رسوخ دهد و به

مردم بفهماند که این مسئولیت اسلامی را باید تحمل کنند و مردم را به

این اندیشه و متفرعات آن عادت دهند

3- راه دیگری که امام برای آمادگی غیبت دراذهان مردم انجام داد

پنهان نمودن خود و برقراری رابطه با دوستان و طرفداران ازطریق

مکاتبه و مراسله بوده است. همچنین نظام و روش وکالتی و وساطتی که

امام حسن عسکری (ع) با پایگاههای مردمی خود برگزید، روشی دیگر

 از روشهای بود که برای فهماندن مسئله غیبت آماده شده بود.