مقصد پرواز است.

خرمشهر دروازه ای در زمین دارد و دروازه ای دیگر در اسمان و تو در جستو جوی دوروازه آسمانی شهر هستی که به کربلا باز شده است و جز مردترین مردان را به راه نداده اند . جنگن آغاز شده تا از خرمشهر دروازه ای به کربلا باز شود.خرمشهر دروازه ای در زمین دارد و دروازه ای دیگر در آسمان . آن روزها زمین و آسمان به هم پیوسته بود و مردترین مردان از همین خاک بال در آسمان می گشودند. و زمین عرصه ظهور یک حقیقت آسمانی است و جنگ بر پا شده تا آن حقیقت ظهور یابد.

آیا نام خرمشهر به همین خانه ها و خیابانها و کوجه ها اطلاق می شود که در آتش کینه متجاوزان می سوزد؟ و یا نام خرمشهر شایسته آن خطه ای است که جوانانش مبعوث شدند تا حقیقت متعالی وجود انسان را ظاهر کنند؟ باد در جسم شهر می وزید و بر آتش کینه متجاوزان دامن می زد ، اما رو شهر ققنوس وار از میان خاکستر نخلهای نیم سوخته و خانه های ویران و کوچه های ناامن یر بر می آورد و زندگی می یافت .

خرمشهر شقایقی خون رنگ است که داغ جنگ بر سینه دارد ...داغ شهادت . ویرانه های شهر را قفسی در هم شکسته بدان که راه به آزادی پرندگان روح گشوده است تا بال در فضای شهر آسمانی خرمشهر باز کنند . زندگی زیباست ، اما شهادت از آن زیبا تر است . سلامت تن زیباست ، اما پرنده عشق ، تن را قفسی می بیند که در باغ نهاده باشند . و مگر نه آنکه گردن ها را باریک آفریده اند تا د رمقتل کربلای عشق آسانتر بریده شوند؟ و مگر نه آنکه خانه تن راه فرسودگی می پیماید تا خانه روح آباد شود ؟ و مگر این عشق بی قرار را بر این سفینه سرگردان آسمانی که کره زمین باشد ، برای ماندن در اصطبل خواب و خور آفریده اند؟ و مگر از درون این خاک اگر نردبانی به آسمان نباشد ، جز کرم هایی فربه و تن پرور برمی آید ؟ پس اگر مقصد را نه اینجا ، در زیر این سقفهای دلتنگ و در پس این پنجره های کوچک که به کوچه های بن بست باز میشوند ، نمی توان جست ، بهتر آنکه پرنده روح دل در قفس نبندد . پس اگر مقصد پرواز است ، قفس ویران بهتر . پرستویی که مقصد را در کوچ می بیند ، از ویرانی لانه اش نمی هراسد .